“Ne kadar zaman oldu?” Semerkant Kitabevi’ni ve kitabevinin ‘her şeyi’ Kemal Koçak’ı düşündüğümde kendime sorduğum ilk soru bu. 1999 baharından bu yana devam eden, arkadaşlıkla başlayan ve giderek dostluğa dönüşen bir ilişki. Başka tanışıklıkların ve arkadaşlıkların doğmasına da imkan veren güvenli – sıcak bir ortam.

Bir kitabevinin sitesinde yayımlanacak ve belki de Semerkant’ı hiç bilmeyenler tarafından da okunacak bir yazı, ne kadar kişisel olmalı, mesafesini hangi ölçüde tutmalı? Bazen mesleğimin gereğini yerine getirirken, beni haberci olmanın da ötesinde / öncesinde bir insan olarak doğrudan ilgilendiren meselelerle ilgili yazı yazdığımda da benzer bir soru soruyorum kendime. Ama öyle anlarda cevabım çok net oluyor: Gazeteci olmanın avantajını kullan! Bir  meseleyi olabildiğince geniş kitlelere duyurmanın yolu, konuyu tüm ayrıntılarıyla ve her yaş kesimi ve eğitim düzeyinden okurun algısına hitap edecek açıklıkta yazmaktır. Böyle yaptığım vakit, mesleki sorumluluğumun yanı sıra toplumsal ve duygusal sorumluluğumla da uyum içinde olabiliyorum. Fakat bu kez –şu ana kadar metnin içinde ısrarla, ‘ben’ olarak yer almamdan da anlaşılacağı üzere- duygusal davranıyorum. Kemal ile uzun sohbetlerimizi, bu sohbetlere zaman zaman ortak olan başka müdavim ve ziyaretçileri, elbette kahve eşlikli dedikodu seanslarımızı ve daha pek çok ayrıntıyı hatırlıyorum çünkü. Bilmem ki… Belki başka kitabevlerinin başka müdavimleri de o başka kitabevleriyle ilgili benzer şeyler hissediyordur. Ama bana öyle geliyor ki, Semerkant, İstanbul’un en özel kitapçısı. Aradığınız her kitabı bulur musunuz? O anda değilse bile Kemal ne yapar, eder, aradığınızı bulur.  Hizmette sınırı var mıdır? Vardır tabii; adres ve korsan kitap sormaya kalktığınızda kovalanırsınız! Bir ürünü pazarlamaya çalışır gibi görünmeden, cümlemi reklam sloganına dönüştürmeden Semerkant’ın şahane bir yer olduğunu nasıl söyleyebilirim?

Semerkant’ta buluşmak üzere… Uzun uzun yıllar boyunca…

Sema Aslan